سید ما مولای ما, دعا کن برای ما
عصر یک جمعه ی دلگیر،
دلم گفت بگویم بنویسم که چرا عشق به انسان نرسیده است؟
چرا آب به گلدان نرسیده است؟ چرا لحظه ی باران نرسیده است؟
و هر کس که در این خشکی دوران به لبش جان نرسیده است،
به ایمان نرسیده است و غم عشق به پایان نرسیده است.
راه ظهور
راه ظهورت را بسته ام...قبول!
اما؛
خدا را چه دیدی, شاید قرار است حر تو باشم.
(آقا جان ما را ببخش)
نگران منی ...
جمعه ها ...
بیشتر از روزهای دیگر نگرانت می شوم ....
می ترسم دلت بگیرد ...
و کسی را نداشته باشی تا ...
غصه هایت را به جان بخرد ...!
می ترسم دلت بگیرد ...
و غم هایت تازه شود ...
جمعه ها ...
بیشتر از هر روز دیگر، نگرانت می شوم...
با صاحب الزمان (عج)
مولای من
دغدغه مـــن این نیست که
روزانه
ماهانه
وبلاگم چه تعــــداد بازدید کننده داشته باشـــــد
ذغدغه من این است که
آیـــــــــا مولا جان .............
سالانه یکبار بــه وبلاگم می آیی؟؟؟؟؟
کارنامه
یه سوال:
اگه موقعی که کارنامه اعمال ما رو میدن خدمت امام عصر (روحی فداک)
ایشون مثل مدیر مدرسه که موقع دادن کارنامه یه نگاه به برگه میندازه
و یه نگاه تو چشای شاگرد
آقا هم هی به نامه اعمال ما نگاه کنه و هی به چشمای ما
بعد با چشمای پر از اشک، بپرسه: تو شیعه ای؟
چی جواب میدیم؟
چند گاهیست ...
چند گاهی ست ...
چند گاهی ست وقتی می گویم:
«اللهم کن لولیک الحجة بن الحسن»
چند گاهی ست وقتی می گویم:
«صلواتک علیه و علی آبائه»
چند گاهی ست وقتی می گویم:
«فی هذه الساعة»
چند گاهی ست وقتی می گویم:
«و فی کل الساعة»
چند گاهی ست وقتی می گویم:
«ولیا و حافظا»
امامم کنار من ایستاده و قطره های اشکم را
به نظاره نشسته است.
چند گاهی ست وقتی می گویم:
«و قائدا و ناصرا»
در میان گریه لبخند بر لبم نقش نمی زند.
چند گاهی ست وقتی می گویم:
«و دلیلا و عینا»
چند گاهی ست وقتی می گویم:
«حتی تسکنه أرضک طوعا»
من هم شاهد مدینه فاضله ات باشم.
چند گاهی ست وقتی می گویم:
«و تمتعه فیها طویلا»
تو طعم عدالت را می چشند غبطه نمی خورم ...
اما چند گاهی ست دعای فرج را چند بار می خوانم
تا هم با آمدن نامت دلم بلرزد،
هم اشکم بریزد، هم در جست و جویت باشم،
هم سرپرستم باشی،
هم به حال مردمان عصر ظهور غبطه بخورم
و هم احساس کنم خدا در نزدیکی من است
و تو ذخیرۀ خدایی که همیشه با منی ...
اللهم عجل لولیک الفرج ...
آقا برای تو نه ...
هر هفته در گناه تماشا کنی مرا
من گم شدم تو آیینه ای گم نمیشوی
وقتش شده بیایی و پیدا کنی مرا ...
و باز هم همان جمله قدیمی ...
به راه آییم تا از راه بیاید!
گفتگو با امام زمان
مثل هر بار برای تو نوشتم:
و ای کاش که این جمعه بیایی!
دل من تاب ندارد، همه گویند به انگشت اشاره، مگر این عاشق دلسوخته ارباب ندارد؟
تو کجایی؟ تو کجایی...
که چرا هیچ نگویند
مگر این منجی دلسوز، طرفدار ندارد، که غریب است؟
و عجیب است
که پس از قرن و هزاره
هنوزم که هنوز است
دو چشمش به راه است
و مگر سیصد و اندی نفر از شیفتگانش، زیاد است
که گویند
به اندازه یک «بدر» علمدار ندارد!
تو آمدی و دیدی خوابیم ...
از خیر تماممان گذشتی آقا...
اللهم عجّل لولیک الفرج
